Na początku 1945 konstruktorzy zakładów HASAG podjęli próbę poprawienia osiągów Panzerfausta 100. Skupiono się głównie na poprawieniu zasięgu skutecznego strzału, przy zachowaniu dotychczasowej przebijalności pancerza oraz podzespołów wyrzutni rurowej. Tak narodził się Panzerfaust 150, granatnik rewolucyjny pod wieloma względami. Od razu, co rzuca się w oczy to zupełnie inny kształt głowicy bojowej. Dotychczasową toporną "gruszkę" o kalibrze 150mm, zastąpiono bardzo smukłą, i niezwykle aerodynamiczną w kształcie głowicą o kalibrze 105mm. Dodatkową innowacją było wprowadzenie możliwości wielokrotnego ładowania w pełnym znaczeniu tego słowa (w Panzerfauscie 100 można było załadować wyrzutnię ok. 10 razy. Przy kolejnych strzałach bardzo wzrastało ryzyko rozerwania rury). Uzyskano to poprzez zastosowanie, nie bez kłopotów, lepszych stopów do produkcji rur bezszwowych oraz wprowadzeniu silniejszego ładunku miotającego, zespolonego na stałe z głowicą. To, w połączeniu z nową aerodynamiczną głowicą, sprawiło, że osiągnięto prędkość początkową 85m/s, a zasięg skutecznego strzału wzrósł do 150m. Reszta konstrukcji pozostała bez zmian. Rura oraz proste przyrządy spustowe i celownicze, w formie blaszanych wytłoczek, były i działały tak samo, jak u poprzednika. Oczywiście zmianie uległo tutaj wyskalowanie celownika. Głowica w przeciwieństwie do poprzedników posiadała metalowy trzonek a mocowane do niego lotki stabilizujące ponownie otrzymały kwadratowy kształt (Pzf 60 posiadał lotki kwadratowe, a PzF 100 trójkątne). Było to możliwe dzięki wzrostowi prędkości początkowej granatu - lotki podczas opuszczania wyrzutni już nie klinowały się w rurze, jak to miało miejsce w przypadku Panzerfausta 100, który z tego powodu posiadał właśnie lotki trójkątne.

Pzf 150 to broń typowo p-pancerna. Przebijalność pancerza na poziome ponad 300mm, sprawiała, że nie było lekarstwa na tą broń w czasie wojny. Mimo to, w prosty sposób Panzerfausta 150 można było przemienić w granatnik odłamkowy. Było to możliwe, dzięki nakładce odłamkowej, nazwanej Splitterring. Nakładkę tą, posiadającą wzdłużne i poprzeczne nacięcia, zakładano bezpośrednio przed strzałem na głowicę. Zasada jej użycia jest taka sama, jak w przypadku dodatkowych nakładek odłamkowych, zakładanych na głowice Handgranatów. Dodatkowo na nakładce zamontowano prostą, dwupołożeniową szczerbinkę. Ponadto prowadzono prace nad głowicą stricte odłamkową, posiadającą wyżłobienia i mającą kształt tępogłowicowy. Głowica swoją sylwetką przypominała standardowy granat p-pancerny, ale pozbawiona była przedniego stożkowatego czepca balistycznego i oczywiście wkładki kumulacyjnej.
Produkcję granatnika uruchomiono dopiero w marcu 1945r. Pomimo tego, wyprodukowano aż 100.000 sztuk tej broni, jednak z powodu ogromnych problemów z zaopatrzeniem tylko znikoma ilość Pzf 150 trafiła na front. Po wojnie zdobyczne egzemplarze Pzf 150, posłużyły Rosjanom do dopracowania już gotowego własnego prototypu granatnika RPG-1, który dał początek znanym, chociażby z reportaży z Iraku, czy Afganistanu granatnikom RPG-2 oraz RPG-7.

Panzerfaust 150, w ostatnich dwóch miesiącach wojny zaczął opornie trafiać na front, ale to nie był ostatnia odpowiedź Niemców na czołgi wroga. Na horyzoncie już zaczynała klarować się koncepcja jeszcze skuteczniejszego i nowocześniejszego Panzerfausta 250, który miał wejść do użytku już we wrześniu 1945... Ale to już inna historia...

opracował: Piotr Jamer

powrót

Celem niniejszej witryny internetowej jest tylko i wyłącznie prezentacja działalności Stowarzyszenia Grupa Rekonstrukcji Historycznej Festung Breslau. Witryna ta w żadnym wypadku nie ma na celu propagowania ideologii totalitarnych i w żaden sposób nie jest związana z przekonaniami członków ww. Stowarzyszenia. Przedmioty zawierające symbole ustrojów totalitarnych, prezentowane na niniejszej witrynie, mają jedynie wartość historyczną, dokumentacyjną i poznawczą.